Hoe honden mij hebben geholpen een beter persoon te worden
Honden hebben ons veel te leren. Na het lezen van een artikel van Nate Green over hoe het dagelijks uitlaten van zijn hond hem transformeerde van een driftig, snel overweldigde tiener tot een kalme volwassene met engelengeduld. Inspireerde dat me om voor mezelf te reflecteren hoe honden mijn persoonlijke ontwikkeling hebben gebaat en gestimuleerd.
Ik was vroeger niet de meest assertieve jongen, was wel sociaal vaardig en had veel vrienden maar was introvert, verlegen naar nieuwe mensen toe en kon lastig voor mezelf grenzen stellen van wat ik oké en niet oké vond. Op die manier lopen mensen gemakkelijk over je heen en eindigde het vaak in situaties waarin ik slecht kon uiten wat ik wilde en droop de passiviteit van me af.
Toen het allemaal begon
Toen ik op mijn 22e in aanraking kwam met een zekere Mexicaanse man en zijn roedel honden, na menigeen jaren flink bang voor ze te zijn geweest (vooral uit onbegrip en horrorverhalen), was ik zwaar geïnspireerd om mijzelf hier meer in te verdiepen. Door dagelijks aan de wandel te gaan met één, twee of liever 10 honden en me onder te dompelen in hun wereld van instinct, familie-gevoel en eenheid met de natuur leerde ik snel mezelf meer te begrijpen en ontwikkelen.
Van een passief iemand die meer ’s-Nachts leefde en graag alleen was veranderde ik in een socialere, assertieve dag dwaler die enorm genoot van het vertrouwen en de saamhorigheid die deel was van de roedels honden waar ik mee in contact kwam. Passiviteit past ook niet bij een hondenuitlater, honden weten immers zelf niet precies wat ze willen, ze willen geleid worden, ze willen genieten van het leven. Ze willen dat jij ze leidt van bospaden naar speelplaatsen en waterplekken terug naar huis, waar ze lekker kunnen eten en rusten tot het volgende avontuur.
Wat je kan leren van je hond over geduld en echte problemen
Nate Green beleefde een zelfde omslag met zijn eigen hond Titus. De dagelijkse wandelingen met zijn hond, waaraan hij altijd begon met het idee dat hij maar 5 minuutjes weg zal zijn, veranderde snel in wandelingen van een half uur. Mede dankzij het feit dat Titus geïnteresseerd was in ELKE steen, graspol, brievenbus, waterplas en andere hond die ze tegenkwamen. In het begin raakte Nate snel geïrriteerd door Titus zijn gedrag en riep hij geërgerd: “Kom op Titus, we gaan!” voor de duizendste keer, terwijl hij een ruk gaf aan de riem. Hij werd hard genegeerd en zijn bloed begon al snel te koken. Op dat moment, toen alle negatieve gevoelens weer omhoog kwamen, wist hij eigenlijk niet goed wat hij er mee aan moest.
Hij betrapte zichzelf: “Word ik nu echt boos op mijn hond?”
Hij ademde een aantal keren diep in om te kalmeren. Hij verlegde zijn aandacht naar de wereld om hem heen en genoot van de bomen en de zonneschijn. Hij zag zijn hond enthousiast een steen besnuffelen voor, wat leek op, 10 minuten maar wat waarschijnlijk maar 3 seconden was.
Hij moest lachen; dit is geen echt probleem. Dit was niet iets om boos over te worden
Dit is eigenlijk een kans om te genieten van de natuur, weg van de computer en de telefoon. Tegelijkertijd een beetje beweging te krijgen en iets waar zijn hond flink van genoot na het merendeel van de dag binnen te hebben gezeten.
Nate dacht, als ik om kan gaan met kleine tegenslagen zoals wachten op mijn hond terwijl hij uitgebreid de 10e boom die ze tegenkomen aan het bestuderen is of wachten in de rij bij de supermarkt; dingen die niet echt de kwaliteit van zijn leven beïnvloeden, dan als er echt iets flink vervelends gebeurd je er beter mee om kan gaan en niet gelijk gefrustreerd zal raken. Dan kan je er mee omgaan op een nuchtere manier. Dat is de houding die hij nu bij zich draagt sinds de wijze lessen van Titus over geduld en echte problemen.
Ik denk dat menigeen goed-bedoelende caissière of helpdeskmedewerker blij is met zijn nieuw gevonden houding
Dit soort transformaties zie ik vaker bij mensen met honden, wanneer ze echt het maximale uit hun relatie willen halen met hun viervoeter. Mijn vader is, sinds we mijn hond Indy bij ons in huis kregen, een flink stuk geduldiger geworden in het algemeen. Waar kleine tegenslagen hem vroeger snel konden frustreren heeft het hebben van een hond hem wel bewuster gemaakt van het feit dat geduld meer zoden aan de dijk zet dan gehaaste frustratie. Wat vaak genoeg bewezen is door Indy eerst te laten ontspannen voordat er aandacht gegeven wordt of uitdagingen aangegaan worden; zoals langs de postbode lopen bijv. (een algemene vijand van menigeen canis familiaris). Een kalme hond is meer in staat om goede beslissingen te nemen dan een opgewonden of gefrustreerde hond.
Conclusie
- Honden leren ons veel over onszelf, ze zijn een perfecte spiegel voor ons eigen gedrag.
- Honden zijn de perfecte leermeesters voor persoonlijke ontwikkeling.
- Een roedel honden kan mensen transformeren van driftige of introverte, verlegen tieners naar kalme, assertieve en sociale volwassenen.
- Honden kunnen ons door hun simpele levensvisie laten zien wat echt belangrijk is in het leven.
- Waarlijk geduld is van onschatbare waarde.
